Nie ma za bardzo sensu odwlekać momentu okazania przepustki strażnikowi. Wziął, spojrzał na zegar tykający na ścianie, zapisał coś w zeszycie, odznaczył, zwrócił. Aha. Oczywiście, jakbym sama nie wiedziała, że mam już przeszło dziesięć minut spóźnienia. Cennych minut, które mogłam poświęcić na wklepanie do tabelek Wynagrodzenia pracowników oddelegowanych do Ciechocinka, ale nie, nie dało rady. Kto by uwierzył, że dzisiaj wstałam nawet wcześniej z zamiarem szybszego stawienia się na stanowisku pracy i uporania się z nadmiarem obowiązków? Oczywiście, wyszło tak jak zwykle.
Wspinam się po schodach na swoje piętro i cały czas w duchu modlę się, żeby manager Martyna okazała się być jeszcze bardziej spóźniona ode mnie. Jest, w jej gabinecie światło się nie pali i żaluzje nadal są zaciągnięte! To oznacza, że najpewniej jeszcze się w zakładzie nie pojawiła. Jak dobrze, teraz w moim niecnym serduszku odżyła nadzieja, że może dzisiaj jednak ten nieudany ranek jakoś mi się upiecze. Teraz szybko…
