Zatrudnianie obywateli polskich za granicą u pracodawców zagranicznych może być realizowane na podstawie umów międzynarodowych, zawieranych przez Polskę z innym państwem, umów zawartych przez upoważnione jednostki kierujące z obywatelami polskimi, kierowanymi przez te jednostki do pracy za granicą u pracodawców zagranicznych, bądź też umów zawartych przez obywateli polskich z pracodawcami zagranicznymi. Polska zawiera różnorodne umowy z innymi państwami w zakresie zatrudnienia, np. w ramach małego ruchu granicznego, eksportu budownictwa i inne. O ile umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, do zatrudnienia obywateli polskich za granicą przez pracodawców zagranicznych znajdują zastosowanie przepisy ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Kierowanie obywateli polskich do pracy za granicą u pracodawców zagranicznych odbywa się na podstawie upoważnień udzielanych jednostkom kierującym przez prezesa Krajowego Urzędu Pracy. Jeżeli warunki i obowiązki wynikające z takiego upoważnienia nie są przestrzegane, prezes może cofnąć je przed upływem ważności. Kierowanie odbywa się na podstawie umów cywilno-prawnych zawieranych przez jednostki kierujące z obywatelami polskimi, które w szczególności określają pracodawcę zagranicznego, czas zatrudnienia za granicą, wzajemne obowiązki, zwrot kosztów związanych ze skierowaniem.
Polecamy:
